Het is niet moeilijk om sceptisch te zijn over de kans dat de EU leiders er a.s. woensdag uitkomen:

1. Merkel heeft van de Bundestag weinig ruimte gekregen om te opereren. Een verhoging van het noodfonds ligt zeer gevoelig omdat de Bundestag eigenlijk niet gelooft dat de Zuidelijke landen hun beloften zullen nakomen. Er bestaat grote twijfel in Duitsland of de politici in Griekenland, Italië en Portugal wel in staat zullen zijn om hervormingen door te drukken

2. De EU onderhandelaars denken dat de Europese banken voor de broodnodige herkapitalisatie 108 miljard euro nodig hebben. Dat bedrag dat door henzelf zal moeten worden aangetrokken of versterkt zal worden door Europese regringen lijkt echter veel te laag te zijn. Deskundigen claimen dat het dubbele nodig is.

3. De Griekse bailout was oorspronkelijk 21 % met een vrijwillige bijdrage van de banken. Nu wordt er gesproken over 60% waardoor de oppositie van de banken alleen maar zal toenemen. Een onvrijwillige bijdrage van de banken kan onbedoelde gevolgen met zich meebrengen.

4. Aangezien het lastig is om het noodfonds te verhogen wordt er nu gestoeid met de gedachte van een verzekeringsfonds.  Het plan om het noodfonds een grotere hefboomkracht te geven door obligaties te gaan verzekeren doet angstaanjagend veel denken aan de ellende die een dergelijke constructie in de VS met zich meebracht. In de woorden van Michael Schuman van Time:

They’re scheming up complex arrangements to expand the ammunition of the fund through leverage by, for example, guaranteeing investors in sovereign-bond issues against losses. Will such a method work? Wolfgang Münchau neatly pointed out the risks in the Financial Times today:

A leveraged EFSF is attractive to politicians for the same reason that subprime mortgages once appeared attractive to borrowers. Leverage can have different economic functions, but in these cases it simply disguises a lack of money. The idea is to turn the EFSF into a monoline insurer for sovereign bonds. It is worth recalling that the role of those monolines during the bubble was to insure toxic credit products. They ended up as a crisis amplifier.

Conclusie: binnenlandse politieke motieven wegen nog steeds zwaar: Politici willen de steun aan banken minimaliseren, de verliezen van private crediteuren van Griekenland maximaliseren en het noodfonds eigenlijk niet verhogen. Ik vrees dat de ECB ook na woensdag veel obligaties zal opkopen. We zullen zien. I will keep you posted.