Prof. J.L. van Zanden is een internationaal vermaard economisch historicus. Ook hij wil net als Prof. Klemann terug naar de gulden. Hieronder treft U zijn artikel in Me Judice aan.
Terug naar de gulden zodat Europa vooruit kan
Op speciaal verzoek van de redactie van Me Judice heeft een aantal economen zich gebogen over de vraag of een terugkeer van de gulden een wijs plan is. In deze bijdrage neemt Jan Luiten van Zanden dit dilemma onder de loep en stelt hij dat het scepticisme over de Europa en de euro zo hoog zal oplopen dat het Europese integratieproces weer op stoom kan komen als lidstaten terugkeren naar hun eigen munt en dus ook Nederland terugkeert naar de gulden.
Critici van de euro bevinden zich in een lastig parket. Het is nu wel duidelijk dat de invoering van de euro een experiment met enorme risico’s is.Maar door de EMU verder te bekritiseren schaart men zich haast vanzelf in het kamp van de eurosceptici die, veelal vanuit zeer enge, nationalistische ideeën, het liefst het hele Europese integratieproces willen opblazen. Maar de euro in stand houden lijkt ook geen goed idee; dat het systeem inherent instabiel is, behoeft nu geen betoog meer. De enige uitweg is die van een Europese superregering (en een vergelijkbare Europese centrale bank), maar zo’n verdieping van het integratieproces is op de korte termijn politiek onhaalbaar. Het lost ook het probleem niet op dat er dan een echte splitsing binnen Europa ontstaat tussen de eurolanden en de landen die buiten de EMU zijn gebleven.
De rest van het artikel kunt U hier lezen.
Mijn commentaar:
1. zoals Mathijs Bouman al twitterde, het is allemaal aardig om een terugkeer naar de gulden te bepleiten maar het impliceert wel een diepe crisis. Daarover is J.L. van Zanden wel erg weinig mededeelzaam
2. Het is geestig om te moeten constateren dat Prof. van Zanden eigenlijk het klassieke standpunt van de Conservative Party inneemt: wel verbreden maar niet verdiepen. Verbreden leidt volgens hem tot politieke en economische en politieke stabiliteit. Het is stellig waar dat de verbreding van de EU de democratieën in Spanje, Portugal en Griekenland hebben bestendigd. Het probleem is echter dat landen met een eigen munt vaak de voorkeur geven aan een wisselkoersarrangement, bijv. het EMS, om de koersfluctuaties te beheersen. Vervolgens kan zo’n arrangement leiden tot een rentedictaat van het sterkste land dat in geval van een asymmetrische economische schok gaat knellen (lees de hogere Duitse inflatie tijdens de eenwording). Het gevolg daarvan was de EMU. De EMU betekende namelijk dat nationale centrale bankpresidenten mochten gaan meepraten over het rentebeleid van de ECB en dat was beter dan een dictaat. Die opvatting lijkt mij nog steeds relevant en kan niet worden afgedaan als het streven naar een onhaalbare politieke unie.
Ook interesant in dit artikel is de verschillen in cultuur om tot hetzelfde doel (competitiveness) te komen.
De Neuro landen doen dit ‘vooraf’, door begrotingsdiscipline. Zij zijn bereid te ‘lijden/werken’ voor een goed doel.
De Zeuro landen doen dit ‘achteraf’, door te devalueren. Dit is minder pijnljk vooraf, wanneer het geberut is de burger dat niet zo direct in de lonen/belastingen, maar als land ben je natuurlijk er wel armer op geworden…..
Sinds de Euro is begrotingsdiscipline de enige toegestane, overgebleven methode, maar daar is in Zeuro landen geen draagvlak voor gecreeerd en dus ook niet toegepast. En zonder deze cultuur omslag in de Zeuro landen, zal er geen draagvlak voor komen…zelfs niet als er een technocraat aan de leiding is.
Probleem is echter dat de ervaring leert dat cultuur omslagen niet erg snel verlopen…..
Pingback: Terug naar de Gulden. Archiefje. « hyperinflatie