De doelen zijn met zorg gekozen. In New York de Twin Towers, het symbool van het kapitalisme. In Parijs de redactie van een satirisch magazine, het zinnebeeld van de vrijheid van meningsuiting. De steden New York en Parijs belichamen beide de universele droom van vrijheid met een uitstraling over de hele wereld. In beide gevallen betreft het hier niets minder dan een aanslag op de Westerse beschaving. De aanslag in Parijs op 7/1 is de Europese equivalent van 9/11.
Natuurlijk de aanslagen in de Londense metro in 2005 en op vier forenzentreinen in Madrid waren veel bloediger dan de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo. Een opgeblazen forens, hoe afschuwelijk ook, kan qua symboliek niet op tegen persbreidel uit de loop van een kalasnikov. Huntington, de profeet van de botsende beschavingen had het doel van de aanslag niet beter kunnen uitkiezen. Het vrije woord tegenover Allah. Mocht er nog iemand zijn geweest die de wereldhistorische dimensie van de Parijse aanslag was ontgaan dan was er nog de grootmoefti van Egypte die na het bloedbad dreigde dat de publicatie van nog meer beledigende cartoons weer geweld zou uitlokken. Dit is geen multicultureel drama 2.0. maar een oorlogsverklaring.
‘Nous sommes tous Américains’ (wij zijn alle Amerikanen) stamelden wij toen de twin towers in elkaar stortte. ‘Je suis Charlie’ (ik ben Charlie Hebdo) stamelen wij nu Frankrijk het verlies van zijn grootste cartoonisten betreurt. Toch zijn er belangrijke verschillen.
Moslims reageerden in 2001 en 2015 niet dramatisch verschillend. In beide gevallen walgden verreweg de meeste moslims van de aanslagen maar meende een niet onbelangrijk deel wel dat de slachtoffers met hun provocaties de ellende zelf op hun hals hadden gehaald. In 2001 vonden veel Europeanen dat stiekem ook. In 2015 lijken veel meer Europeanen te beseffen dat deze lafhartige aanslag op geen enkele manier kan worden goedgepraat door Westerse provocaties of interventies in het Midden Oosten.
Politiek correcte politici of journalisten probeerden nog het volk voor te houden dat deze aanslag niets met de islam te maken had en dat er geen sprake was van een oorlog maar niemand luisterde meer. Het moment van de waarheid was aangebroken. Een groepje radicale Moslims die notabene in Frankrijk genoten had van de vrijheden van de Franse Republiek had de oorlog verklaard aan de Westerse beschaving.
Tot nu toe wordt de nationale eenheid nog bewaard. Zelfs Marine Le Pen weigerde moslims over een kam te scheren en dat is belangrijk omdat de fundamentalisten dolgraag moslims en niet moslims tegen elkaar wil opzetten. Hoe lang gaat dat echter nog goed in een land dat de grootste moslimgemeenschap in Europa herbergt? Waar de herinneringen aan het Franse kolonialisme nog zo vers zijn, en het Front National steeds groter wordt? De Franse President Francois Hollande was al zo onverstandig Marine le Pen niet uit te nodigen voor de demonstratie in Parijs.
We zijn allemaal Charlie maar zijn wij echt bereid om te vechten voor de vrijheid van meningsuiting? Wat gaan wij doen als de Arabische wereld ons net als de Denen na de cartooncrisis gaat boycotten? Zijn wij echt bereid offers te brengen om de radicale islam te stoppen?
Sinds 9/11 heeft de VS Al Qaida grote schade toegebracht. De beweging heeft zich echter opgesplitst en geografisch verspreid waardoor zij nu sterker is dan in 9/11. Veel aanslagen worden weliswaar voorkomen maar oorlogen worden niet gewonnen vanuit een defensieve positie. We zullen de trainingskampen van IS in Syrië en Irak, van Al Qaida in Jemen, van al-Shabaab in Somalië en van Boko Haram in Nigeria moeten uitroken. Liefst in coalitie met belangrijke islamistische landen als Saoedi Arabië, Verenigde Arabische Emiraten en Egypte die toch ook zullen moeten erkennen dat radicale moslims bovenal moslims ombrengen.
Afgezien van de militaire strijd gaat het hier vooral om een ideeenstrijd. Allah versus de individuele vrijheid. Islamitische radicalen hebben immers veel te vrezen van de rechtsstaat en de vrijheid van meningsuiting. Als wij trouw blijven aan onze eigen waarden dan gaan wij deze strijd winnen.