Hallo Arend Jan,

Het is stil op het politieke front dit weekend. Niemand voert campagne, uit piëteit met de slachtoffers en de nabestaanden van de vliegramp.
Met alle respect, maar is dat niet een beetje overdreven? Kijk, een feest, dat zou je kunnen afgelasten, maar zo’n campagne is toch gewoon een activiteit die bij onze democratie hoort?
Het is stil, zo hier en daar wordt nog wat gelachen om Jack de Vries, oioioi wat is die man de grond in gestampt, iedereen stond al klaar, wat zijn we toch een Pavlov-volkje. Ik geloof dat Balkenende nog wel het leukste zei: “Mneerdevriesisookeenmensfanfleesenbloet.” En weet je, dat vind ik nou zo’n mooie troost, dat zelfs de ijskoude Jack de Vries, de man achter de sloopcampagne gericht tegen Wouter Bos, dat die man in vuur en vlam kan taan en zijn geschut kan richten op zijn adjudante.
Ik hou er over op, voor je het weet zitten we op het niveau Jan Dijkgraaf, met zijn roddelblaadje, die zelfs het vuilnis van politici uitpluist. Hij had het makkelijk, in Amsterdam werd het niet opgehaald. Okee, het vuilnis voor de kleine jongens, wij de echte dingen.

Een nieuw soort politiek. Geen oude aannames meer. Markt en staat hoeven elkaar helemaal niet in de weg te zitten, ondernemers en overheid zijn niet elkaars natuurlijk vijanden. Die tegenstelling wordt vaak geschapen door politici zelf, dat is weer dat oude LinksRechtsdenken, Rechts voor de ondernemers, Links voor de laagstbetaalden, uitkeringstrekkers, arbeidsongeschikten en ga zo maar door.
Toen ik ging studeren, werd mij van diverse kanten het volgende aangeraden.
Ik moest me arbeidsongeschikt laten verklaren, dan zou ik een uitkering krijgen die ongeveer 2 keer zo hoog was als mijn beurs en ik zou niets hoeven terugbetalen.
Ik heb geweigerd, tot woede en onbegrip van sommigen. Ik vind mijzelf namelijk helemaal niet arbeidsongeschikt. Ik stond gelukkig sterk in mijn schoenen, dat sta ik nog steeds, maar mensen die dat wat minder staan kunnen zomaar verdwijnen in de wereld die Wajong heet. De Wajong, Wet Arbeidsongeschiktheid voor Jonggehandicapten is een wet waar heel veel gebruik van wordt gemaakt.
In veel gevallen is het bijna een automatisme, je bent gehandicapt en je wordt 18, dus je krijgt een Wajonguitkering.
Dat moet anders, dat vergt een ander beeld van de staat. De staat wordt, ook door ondernemers, vaak gebruikt als een zekere, geldgenererende factor. Wat je niet aan mensen kunt gebruiken dat gooi je in de staat.
Dus van Links tot Rechts zal het beeld van de staat moeten veranderen. Natuurlijk moet er een vangnet zijn, maar de staat moet veel en veel slimmer worden, burgers uitdagen. Er zijn niet zo heel veel mensen die voor hun lol een uitkering hebben, ze willen wel degelijk iets doen, alleen onze verouderde structuren zijn er niet op ingericht.
De ideeën daarover veranderen de laatste tijd ten goede, kijk naar de WIA bijvoorbeeld, de Wet Werk en Inkomen naar Arbeidsvermogen, dat is de opvolger van de WAO. Die WIA legt de nadruk op wat mensen wel kunnen, terwijl de WAO de nadruk legde op wat ze niet kunnen.
We moeten kortom een staat hebben die voor en van ons allemaal is, een menselijke staat die klaarstaat als dat nodig is, maar die veel meer vragen stelt dan nu. Een staat die pal staat voor mensenrechten, dat wel. Pechtold mag best vragen aan Balkenende of hij Poetin eens flink de mensenrechtensituatie inpepert. Ook al zijn we een klein land, we staan voor vrijheid en mensenrechten en dat mogen we uitdragen.
Je klinkt een beetje minachtend over Pechtold. Trouwens, dat hoort ook bij de nieuwe politiek, dat we de oude patronen van wederzijdse minachting van Links en Rechts doorbreken. Ze zijn nu nog veel te vaak elkaars zondebokken.
Oja, en dat 10% van de bevolking 50% van de belastingen betaalt is logisch. We hebben een progressief belastingstelsel, op democratische wijze tot stand gekomen, zonder Linkse meerderheid in de kamer overigens, dus hoe meer je verdient hoe meer belasting je betaalt. De andere 50% van de bevolking verdient gewoon minder, zo simpel is het.
Overigens gebruiken die 10% van de mensen ook veel overheidsvoorzieningen, ze hebben ook kinderen op scholen, ze gaan naar concerten, rijden over infrastructuur kortom, ze zijn geen slachtoffers hoor.
Zo, ik laat het hier even bij, ik moet nog een schnabbeltje doen straks, levert veel geld op, dan kan ik weer fijn belasting betalen. En of je het toptarief moet verhogen, ik zeg: zolang ik er zelf nog niet in zit wel. Bah, ik ben al net zo’n individualist geworden als al die calculerende burgers. Groet, Vincent.