Eenzaam maar niet alleen
Er waart een spook rond in Europa. Dit keer is het niet de proletarier die met zijn ketenen rammelt, maar de bezorgde autochtoon. Tot ontzetting van het politieke establishment neemt de electorale aantrekkingskracht van anti-immigratiepartijen nog steeds toe. Het gevolg is dat de politieke elite met de snelheid van het licht haar discours zuivert van multiculturele illusies. Onze kersverse minister-president Rutte die de immigratie wil beteugelen, vindt in het buitenland een veel gewilliger oor dan de politiek correcte goegemeente ons wil doen geloven.
De Vooruitgangspartij in Noorwegen haalde vorig jaar 22,9 procent van de stemmen, 7 procent meer dan in 2001. De Deense Volkspartij steeg tussen 2001 en 2007 van 12 naar bijna 14 procent. De Zwitserse Volkspartij groeide van 22,5 in 1999 tot 29 procent in 2007. De Lega Nord nam in Italië tussen 2001 en 2007 toe van 3,9 tot 8,3 procent. De Ware Finnen stegen van 1 tot 4,1 procent in de periode 2001 tot 2007. De Oostenrijkse FPŐ en BZŐ zijn samen bijna verdubbeld van 15 procent in 2006 naar 28,2 procent in 2008. De Beweging voor een Beter Hongarije nam meer dan zes keer toe en steeg van 2,2 procent in 2003 tot 16,7 procent in 2010. Zelfs in de politiek correcte heilstaat Zweden groeiden de fascistoïde Zweden-Democraten van 1,4 procent in 2002 tot 5,7 procent in 2010. En als klap op de vuurpijl gloort voor de gloednieuwe Duitse partij Die Freiheit een score van tussen de 15 en 18 procent aan de horizon. Men zou de stelling kunnen verdedigen dat er iets aan de hand is in Europa.
Niet iedereen zag de bui aankomen. Exemplarisch zijn de uitlatingen van VNO-NCW-voorzitter Bernard Wientjes . Op 1 maart 2008 stelde hij naar aanleiding van de op handen zijnde vertoning van de film Fitna in het Financieele Dagblad: ‘Wilders moet zich goed realiseren wat de vergaande gevolgen kunnen zijn’. Overdrijven is een kunst. Een groep Arabische landen besprak een boycot maar spoedig bleken de Nederlandse voedingsproducten, olietechnologie en luxe zeiljachten toch te aantrekkelijk. Hier en daar verloor een Nederlandse baggeraar een tender maar verder gebeurde er hoegenaamd niets.
Wientjes volhardde. Op 13 maart van dit jaar geleden stelde hij in een interview in de Volkskrant: ‘Geert Wilders beschadigt ons land op een geweldige manier’. De Sjeiks lieten zich echter niet kennen en bleven lustig de ene order na de ander plaatsen.
Dit weerhield Wientjes er niet van te persisteren. Toen de PVV bij de verkiezingen in juni 24 zetels verwierf, sprak hij zijn verbijstering uit. De effectenbeurs trok zich echter niets van Wientjes’ verbazing aan en maakte na de verkiezingsuitslag doodleuk vijf punten winst.
Inmiddels heeft Wientjes het begrepen. Alsof hij nooit iets anders beweerd heeft stelde hij op 7 oktober in zijn lijfblad Forum: ‘ik probeer duidelijk te maken dat de internationale positie die Nederland inneemt niet wordt geschaad door het gedoogakkoord’.
Maxime Verhagen en Mark Rutte hadden minder moeite met de tijdgeest. Zij begrepen heel goed dat de Deense variant recht deed aan de verkiezingsuitslag. De meeste Nederlanders menen dat inperking van immigratie vereist is om de integratie te laten slagen. De CDA-mastodonten blaften, maar Verhagen trok de karavaan voort. Natuurlijk, zelfbenoemd progressief Nederland bleef met een grote verbetenheid ‘Anne Frankjes’ rondstrooien, maar de glans was eraf. Geert Mak smeekte het buitenland nog wanhopig om in te grijpen, maar de hedendaagse Pruisen waren niet bereid om een leger te sturen. Een grote meerderheid van het CDA-congres koos voor het nieuwe kabinet.
Ook in Duitsland ging het snel. Merkel mopperde aanvankelijk dat gedoogsteun met Wilders niet haar voorkeur had, maar spoedig begon zij zelf te radicaliseren. CDU-jongeren die jarenlang zoet waren gehouden met multiculti-praatjes kregen opeens te horen dat de multiculturele samenleving was mislukt. De zeer recentelijk controversieel verklaarde bankier Thilo Sarrazin, die een kritisch boek schreef over immigranten, herwon zijn status. Het had wel iets van een EO-landdag. De wallen onder de ogen van Trouw-commentator Hans Goslinga werden dieper dan ooit. Wilders keek vanuit een van zijn beveiligde bastions naar de tv en zag dat het goed was.
Uit onderzoek van de Friedrich Ebert Stiftung blijkt dat 30 procent van de Duitsers meent dat buitenlanders enkel naar Duitsland komen om te profiteren van de sociale voorzieningen. CDU-kanon Theodor zu Guttenberg, die nog recent fel naar Wilders uithaalde, is nu door de partijtop gemandateerd om met klare taal de kiezers uit de handen van de populisten te houden. Anderen gingen hem al voor. CSU-leider Horst Seehofer vertelde Focus dat er een immigratiestop voor ‘vreemde culturen’ moest komen. CSU-kopstuk Alexander Dobrindt verklaarde dat de integratie van moslims niet tot een uitholling van de eigen cultuur mocht leiden. Nog even en het woord Leitkultur valt uit de kast.
Met andere woorden, precies op het moment dat de ene na de andere professor in het Europees recht ruim zendtijd krijgt om uit te leggen dat Nederland zich vervreemdt van de Europese multiculti-consensus ontstaat er in Europa een voedingsbodem waarin de door het nieuwe kabinet gewenste aanpassingen van EU-richtlijnen heel wel zouden kunnen gedijen.
Er bestaat dus wel degelijk een gunstig Europees klimaat voor het beteugelen van immigratie. Aanpassing van EU-richtlijnen is daarbij onvermijdelijk. Aangezien ons land geen opt-out bij het Lissabonverdrag heeft bedongen, bepaalt immers niet Den Haag maar Brussel de spelregels van het Nederlandse immigratiebeleid.
Waar de professoren gelijk in hebben, is dat het grootste deel van de immigratiebeperkende maatregelen Europees geregeld zal moeten worden. Drie voorstellen uit het regeerakkoord kunnen zonder meer worden uitgevoerd. Nederland kan een betere controle op schijnhuwelijken en valse identiteitsbewijzen zonder problemen uitvoeren. Ook beperking van arbeidsmigratie van buiten de EU is toegestaan. De Europese Commissie is sowieso al van plan om de gezinsherenigingsrichtlijn aan het eind van dit jaar ter discussie te stellen. Om alle anti-immigratie voorstellen te kunnen uitvoeren, zal het kabinet echter niet minder dan zes Europese richtlijnen of verdragen moeten wijzigen. Nederland kan die voorstellen niet zelf doen maar is daarvoor afhankelijk van de Europese Commissie.
Eén ding is duidelijk: de Europese consensus dat de opvang van niet-westerse immigranten een morele plicht is staat sterk onder druk. Bepaald niet alleen in Nederland staan de problematische aspecten van immigratie ter discussie. De Nederlandse regering is eenzaam maar niet alleen. Het kabinet Rutte-Verhagen zou wel eens veel succesvoller in het buitenland kunnen onderhandelen dan de Geert Makjes van deze wereld denken.
Wilders is dus en man van de tijd, sterker nog, iemand die zijn tijd jaren geleden vooruit was op het gebied van immigratiebeperking. Zelf Janmaat has 20 jaar geleden al goede voelhoorns. Allebei verketterde roependen in de woestijn.
Tussen haakjes, ik ben van CDA stemmer naar partijen geswitcht naar VV partijen.
Pingback: Tweets die vermelden Arend Jan Boekestijn » Rutte en Verhagen voelen de Europese tijdgeest perfect aan -- Topsy.com
Pingback: Boekestijn over Europese immigratiedebat | Dagelijkse Standaard
Pingback: Tweets die vermelden Arend Jan Boekestijn » Rutte en Verhagen voelen de Europese tijdgeest perfect aan -- Topsy.com
De kritiek van HW von der Dunk (NRC, Kurken die drijven op de golven van de tijdgeest, 27 okt) op het opiniestuk van Arend Jan Boekestijn (Rutte en Verhagen voelen de Europese tijdgeest perfect aan, 23 okt), komt enigszins impulsief over, en lijkt specifiek gericht tegen het gedachtengoed van de PVV. Waar het in het stuk van Boekestijn echter om gaat is de conclusie die hij trekt uit het toenemende begrip voor dat gedachtengoed, en die conclusie luidt dat de Europese richtlijnen inzake immigratie zouden moeten worden aangepast. Dat lijkt me niet helemaal onredelijk, want gegeven het feit dat bijna iedereen doordrongen is van het belang van de Eu, wat kan er dan op tegen zijn om het draagvlak daarvoor te vergroten door regels, waar de bevolking zich niet (meer) in herkent, te wijzigen of te schrappen? Het is eenvoudig een kwestie van pragmatisme: Het alternatief is, naar alle waarschijnlijkheid, helemaal geen Eu.
Onder dat pragmatisme zou overigens ook moeten vallen: het ter discussie stellen van die andere, zeer omstreden Europese richtlijn, de marktwerking. Deze richtlijn, die tot een ware massa-privatisering, en een tsunami aan managers heeft geleid, kan al evenmin op veel begrip onder de bevolking rekenen. Ook hier valt nog een wereld te winnen voor het draagvlak onder de Eu. Welk kamerlid van welke grote politieke partij gooit de knuppel eens in het hoenderhok?