De aanslag in Parijs op 7/1 is de Europese equivalent van 9/11. In beide gevallen werd de Europese beschaving aangevallen. Na 9/11 trok de VS ten strijde. Wat gaat Europa doen?
De Amerikanen lieten er na 9/11 geen gras over groeien. Met steun van het Noordelijke leger verjoegen zij de taliban uit Kaboel en omstreken, die immers Al Qaida gastvrijheid had verschaft.. In 2003 werd ook Saddam Hoessein de oorlog verklaard en volgde na een grote chaos een regime wisseling die weinig stabiliteit heeft gebracht.
De Europeanen waren vanaf het begin kritisch. Premier Kok sprak de beroemde zin uit dat hij hoopte dat de Amerikanen zich waardig zouden gedragen. De beroemde Britse historicus Michael Howard maakte principieel bezwaar tegen de term ‘War on Terror’ (oorlog tegen het terrorisme). Hij betoogde dat bestrijding van terrorisme iets wezenlijk anders was dan de term oorlog die hij graag wilde reserveren voor een conflict tussen staten. Indien de Amerikanen voor oorlog kozen vreesde Howard dat de terroristen precies datgene kregen wat zij wensten. In een bloedige oorlog waar altijd vuile handen worden gemaakt wordt rekrutering voor terroristen immers nog gemakkelijker. Het enige wat de terroristen hoeven te doen is de strijd voor te stellen als een oorlog tegen de islam. Bovendien snappen de terroristen maar al te goed dat zij de tijd aan hun kant hebben. Amerikaanse soldaten willen graag weer naar huis en dan heeft de taliban weer vrij spel.
Geen wonder dat de Europese leiders na de aanslag in Parijs zich in alle bochten wringen om de term oorlog te vermijden. Zij hebben ook niet veel keus aangezien de Europese krijgsmachten ernstig geleden hebben onder bezuinigingen en bovendien slecht samenwerken.
Het gevolg van dit alles is dat Europese landen zich beperken tot een operatie in Mali en tevens hand en spandiensten verlenen in Irak. In Syrië staan zij aan de kant en moeten de Amerikanen solitair opereren. Europese regeringen weten heel goed, net zoals de Amerikanen, dat de huidige operatie in Irak er niet zal toe leiden dat IS definitief verslagen zal worden. Indamming is het hoogst haalbare.
Er zijn een aantal redenen waarom de houding en aanpak van Europese landen na de aanslag in Parijs tekortschiet. In de eerste plaats bestaat er nu geen enkele twijfel meer dat de strijd in het Midden Oosten naar Europa is geëxporteerd. In Europese opvangcentra komt het geregeld voor dat soennieten en bijv. yazidis het met elkaar aan de stok krijgen. Daar zit in Europa niemand op te wachten. In Duitsland hebben dit soort gebeurtenissen mede geleid tot de demonstraties van Pegida.
In de tweede plaats is nu duidelijk geworden dat een deel van de moslims achter de aanslag in Parijs niet alleen in Syrië hebben gevochten maar ook trainingskampen in Jemen hebben bezocht. Dit simpele en onloochenbare feit zou Europese regeringen ertoe moeten brengen om de Amerikanen bijv. in Jemen bij te staan in hun drone oorlog met trainingskampen van Al Qaida.
In plaats van ons over te geven aan oeverloze beschouwingen of inzet van drones wel of niet strijdig zijn met internationaal recht wordt het nu echt tijd om keuzes te maken. De strijders van de cultuur des doods worden gehard in trainingskampen waar zij worden onderwezen in moderne terreurtechnieken. Europese regeringen die gehouden zijn om de veiligheid van hun burgers zoveel mogelijk te waarborgen zullen echt bereid moeten zijn om samen met de Amerikanen die kampen te bestoken.
Voorts zullen Europeanen moeten erkennen dat veiligheid en privacy niet altijd samen gaan. Overal in Europa kunnen zich cellen en individuen bevinden die ons willen doden. Indien er dus gerede verdenking bestaat zal privacy moeten worden aangetast.
Ten slotte is het van het allergrootste belang dat de vele moslims die in Europa wonen en de rechtsstaat omarmen zich hier welkom blijven voelen. Alleen in lotsverbondenheid zullen moslims immers bereid zijn om te vertellen waar de terroristen zich bevinden. En alleen als onderdeel van het Westen zullen zij bereid zijn na te denken over de schaduwzijden van hun geloof.